Eu penso que ler tamén é unha forma de vivir, unha forma de vivir fonda e plena grazas ao talento e traballo impagable das persoas autoras destas palabras que leo.
Palabras voadoras é unha colaboración de Luís Losada desde a cidade de Pontevedra para SEMPRE EN GALICIA, programa de radio en galego todos os sábados de 6h á 8h do serán, en Radio Cornellá.
Ten como tres partes, na 1ª leo directamente algúns parágrafos da obra que me gustaran e que penso que poden dar ben na radio, na 2ª falo do libro en concreto con opinións persoais ou baseadas en críticas consultadas ou de amigas/os e na 3ª falo do autor/a. A idea sería ir atraendo cos textos aos escoitantes e logo revelarlle as orixes e a autoría, non establecer nada previamente.
Supoño que non o conseguirei case nunca pero gosto de tentalo, se as lecturas foron interesantes para min, entendo que tamén poden ser para outros, inda que están incompletas e son para escoitar e non ler.
Eu penso que ler tamén é unha forma de vivir, unha forma de vivir fonda e plena grazas ao talento e traballo impagable das persoas autoras destas palabras que leo.
Palabras voadoras é unha colaboración de Luís Losada desde a cidade de Pontevedra para SEMPRE EN GALICIA, programa de radio en galego todos os sábados de 6h á 8h do serán, en Radio Cornellá https://www.radiocornella.cat/
http://semprengalicia.blogspot.com/
O incendio. Sara Vila
Xerais, Vigo, 2024
Deste libro dixéronse cousas como:
É posible que o premio Blanco-Amor que se lle outorgou a Sara Vila no ano 2024 por O incendio talvez se sitúe entre ese monllo das propostas máis atractivas das galardoadas até agora, entre outras razóns porque encerra moitas e vizosas lecturas.
Por veces O incendio semella adscribirse a esa narrativa chamada “de fronteira”, por veces sitúase na denominada novela de (auto)formación e mesmo, en ocasións, parece que presenciamos nela o desenvolvemento dunha novela psicolóxica. É todo isto por xunto e talvez máis cousas.
Pode parecer sinxelo -e non o é- darlle voz a unha adolescente que articula un discurso escrito coma se fose unha terapia para enfrontarse aos seus propios medos, á súa ansiedade, ás dependencias de ira e volta e, en xeral, ao seu propio pasado que a conforma como é. Non é sinxelo porque son moitos os riscos e tópicos en que se pode caer mais, antes ben, Vila consegue que cedamos a nosa complicidade a unha voz limpa, directa e próxima ao que contribúe, por certo, tanto a economía de medios que exhibe como o emprego dun rexistro expresivo popular que revela con transparencia o fondo do conflito. Se cadra é esta, alén dunha estrutura moi meditada e acaída, a clave que fai funcionar unha novela coma unha engrenaxe perfecta que xira arredor da devandita adolescente, da súa avoa e dunha cadela.
Estamos diante dunha novela de formación que culmina cunha novela que podemos chamar de “destrución”, cando a aldea arde. Nesta novela de formación, contada na voz da protagonista principal, decorre á súa vez outra na cal a avoa vai perdendo facultades físicas e mentais, entrando nun declive que só pode ter un final. Formalmente salientamos o achado de que cada capítulo conteña en si xa naquilo que derivará no seguinte. Este efecto de títulos en contigüidade na primeira e segunda parte das tres que ten), anima moito a lectura, imprímelle axilidade.
Cunha voz que escribe dende a inxenuidade, a tenrura e o humor, esta novela de Sara Vila Alonso explora a intimidade dunha nena que se fai adulta nun mundo hostil e violento, pero onde tamén afloran os afectos, a amizade e o pracer. «O incendio» é un relato sobre o lume, aínda que o importante sexa todo o que sucede antes de que comece a arder.
